stowarzyszenie

Gosiu, więc sama widzisz, że życie amputanta to nie bajka.Wiele zakladów protetycznych to tylko czysty biznes, a nie chęć konkretnej pomocy ludziom w potrzebie.Jednakże Twojej mamie radziłabym od czasu do czasu przesiąść się na wózek, chociażby w domu, aby odciążyć staw biodrowy. Taki heroizm do niczego nie prowadzi, chyba, że za jakiś czas chce na stałe pozostać na wózku. Wiadomo z wiekiem jest coraz gorzej ze zdrowiem i jak pacjent sam o siebie nie zadba, to nikt go nie będzie wspierał, ani protetyk, ani lekarz, który po jakimś czasie rozłoży bezradnie ręce i stwierdzi, że w tym wieku to już tak jest. Pozdrawiam .

co z tego że bym chciał pomóc w założeniu stowarzyszenia jak nie mam o tym bladego pojecia

Kochana.. w tej chwili mama ma trudności w poruszaniu co pisałam w poprzednich postach - w wielkim skrócie spacer do "biedronki" oddalonej od miejsca zamieszkania ok. 500 m jest już niemożliwy, a w grę wchodzi tylko jazda rowerem...
jak przy odbieraniu protezy po raz piąty (bo ciągle jakieś niedociągnięcia wychodziły) tłumaczyłam jak krowie na granicy protetykowi, żeby patrzył na kolce biodrowe i ustawienie miednicy - po czym wydłużył protezę o ok. 2 cm... nie muszę chyba mówić co znaczy dla kręgosłupa i całej postawy różnica nawet pół centymetra
kiedy protetyk powiedział - że protezę ustawia się do odczuć pacjenta... - żenada

natomiast jeżeli chodzi o moją pracę - trochę się tego spodziewałam i dlatego od paru miesięcy próbowałam nawiązywać kontakt z ludźmi, aby najpierw trochę ich poznać, a potem dopiero prosić ich o wypełnianie ankiety, która została tylko jako wersja wstępna na moim laptopie...

musiałam zmienić całkowicie temat pracy...

a to, że studenci nie dziękują za wypełnianie ankiet to zdaję sobie sprawę, bo znowu ludzie dzielą się na ludzi i ludzi... o czym poinformowały mnie panie, gdzie będę teraz przeprowadzać badania... osobiście zakupiłam już całą paletę czekoladek - ponieważ pomagać mi będzie cały personel - a słowo dziękuje w tych czasach czasami nie wystarcza..

powiem Ci, że już mi się nawet nie chce komentować sytuacji jakie spotykają mnie w instytucjach kiedy osoby słyszą, iż mają do czynienia ze studentem, który przychodzi z prośbą o możliwość przeprowadzania badań...

trochę nie mogę zrozumieć tego z ust osób, które zapewne mają dzieci, które też będą potrzebowały takiej pomocy... są to osoby na wysokich stanowiskach, czyli wykształcone czyt. po studiach, które kiedyś były na tym samym etapie...

jeżeli jest tylu studentów, co w cale mnie nie dziwi jeśli rocznie jedna uczenia wypuszczają ok. 250 magistrów, to trzeba okroić możliwość wykształcenia i zmienić system edukacji...

ja równie dobrze mogłabym zdawać egzamin z całych 5 lat studiowania, a nie pisać pracę mgr - bo pisanie, a pisanie to jest różnica...

niestety w takich czasach żyjemy - sam przykład stowarzyszenia, które mogłoby powstać, ale nie ma chętnych do walki z utrudnieniami na każdym kroku...

Gosiu nie pisz w ten sposób, bo wiele osób po amputacjach nie skacze jak sarenka i samo porusznie się sprawia im problemy. Masz w domu przyklad swojej Mamy, która świetnie sobie radzi, ale uwierz nie zawsze jest tak różowo. A prawda jest taka, że o wszystko trzeba walczyć, a jak tu walczyć, kiedy samo wyjście z domu jest problemem i jesteś uzależniona od innych. Tu na tym portalu jest tylko garstka ludzi, którzy w miarę często się udzielają. Są ine miejsca dla ON , gdzie tak samo można poprosić o wypełnienie ankiety, bo są tam ludzie po amputacjach. Ja wypełnilam Twoją ankietę, ale ostatnio dziewczyna, która też pisze pracę poprosiła, aby na dowód zeskanować jej jakiś dowód na , że odbyło się amputację, ja akurat takiego na piśmie nie mam, bo to i tak widać. I dodam jeszcze od siebie, że po wypełnieniu kilkudziesięciu ankiet dla różnych osób, to dwa razy mi podziękowano, tak tylko dwa razy, więc czy warto? Pozdrawiam, można jeszcze raz poprosić.

domyślam się.. ja sama zrezygnowałam z pisania pracy mgr na temat amputacji, ponieważ miałam bardzo mało osób chętnych do przeprowadzenia ankiety, co bardzo dziwi nie tylko mnie, ale i moją mamę osobę będącą po amputacji już ponad 50 lat...

dużo krytyki i uwag do niedoszłych studentów... szkoda mówić...

a i nikomu nie chce się walczyć o lepsze jutro... ja już si po prostu nie wypowiadam...

Tworzenie stowarzyszenia umarło śmiercią naturalną z braku chętnych Ja jakby znalazły się osoby mające energię na odnowienie inicjatywy mogą do mnie się zwrócić , chętnie wesprę, ale nie mam siły na działanie.