Przykry, wieloletni problem.

ciesze sie że nie musoałaś poddać się amputacji, to naprawdę ostateczność, powodzenia i zdrowia. Piotrek

Jestem już po wizycie w Sport-Klinice w Żorach.
Nigdy nie widziałam tak kompetentnych lekarzy.
Od razu po przeczytaniu historii choroby i wstępnym badaniu skierowali mnie na USG. I tu zaskoczenie. Bo zmiana na ekranie była na prawdę spora i - nawet ja, kompletnie się nie znając - wiedziałam, że to przyczyna mojego cierpienia.
Po wyjściu z gabinetu zastanawiałam się jak można było tego wcześniej nie zauważyć? Szczególnie, że podczas ostatniego pobytu w szpitalu miałam je powtarzane kilkakrotnie. Przez myśl przelatywali mi Ci wszyscy lekarze, którzy nic nie zrobili i skazali mnie na taką tułaczkę. Każdy by się wściekł.
Zostałam skierowana jeszcze na prześwietlenie.
Wróciłam ze zdjeciami, zostały porównane z ubiegłorocznymi.
Widać było, że dla nich diagnoza jest oczywista. Guz (niewiadomego pochodzenia) umiejscowiony na okostnej. Stąd ogromny ból.
Muszę zrobić jeszcze kilka badań żeby mieć pełną dokumentację i mogę zgłosić się na leczenie operacyjne.


Wykorzystałam swoją ostatnią opcję i uratowałam nogę, choć szczerze powątpiewałam w sukces tej wizyty.


Dziękuję wszystkim za słowa otuchy i każdemu z Was życzę powodzenia! :-> :-> :->

Także chcę wykorzystać wszystkie możliwe opcję zanim pomyślę nad ostatecznością, która - jak wynika z Waszych wpisów - wcale nią nie jest

Cieszę się że zacząłaś myśleć innaczej, i bardziej pozytywnie, trzeba do końca walczyć, aby pózniej nie mieć wyrzutów sumienia, pozdrawiam

Cześć. Ty masz wolny termin na 13 września , a u mnie w mieście to w tym roku już nie ma terminów wolnych...chyba że prywatna wizyta...eh ta słuzba zdrowia

Szczerze powiedziawszy, nie spodziewałam się aż takiego odzewu
Dlatego też serdecznie dziękuję za wszystkie odpowiedzi. Dały mi do myślenia.

Przy okazji ostatniej wizyty u internisty, wzięłam ze sobą swoją dokumentację medyczną (w celu wypisania zwolnienia lekarskiego). Od razu zaznaczę, że zwolnienie wypisywał internista, bo pierwszy wolny termin do ortopedy w mojej przychodni to 13 września.
Po przejrzeniu tych wszystkich karteluszek, na których 'teorii' było mnóstwo (guz, malformacja uda itd) skomentował to tylko jednym słowem - MAGIA
Jest to na tyle 'nowoczesny' człowiek, że po zapoznaniu się z moją historią (wzmianką o amputacji też) stwierdził spokojnie - 'ja Ci się wcale nie dziwię. przecież po tylu latach to można ciężkiej depresji się nabawić'

W każdym razie nie poddaję się i jutro idę do ortopedy. Mimo, że miejsc brak i grafik wypełniony po brzegi to mój internista kazał mi iść i 'wybłagać' przyjęcie.

Także chcę wykorzystać wszystkie możliwe opcję zanim pomyślę nad ostatecznością, która - jak wynika z Waszych wpisów - wcale nią nie jest

Nikt z nas nie pomoze Paulinie w podjeciu decyzji, ale czy nie warto byloby, zeby rozmawiala o takiej opcji z lekarzami i technikami?
Oni tez nie dadza jej gwarancji, ale czy czasem „mniejsze zlo” nie jest lepszym rozwiazaniem?

Zgadzam się z tobą, w tej konkretnej sytuacji decyzja musi być podjęta wyłącznie przez lekarzy, i nią samą, my możemy ją tylko wspierać, bo nikt z nas nie podejmię się oceny, czy powinna to zrobić, czy też nie.