Depresja

Od dziecka jestem ON i choć życie nie było łatwe nie poddawałam się. Z wiekiem chorób przybywało, ale to też mnie nie złamało. Dopiero teraz kiedy złamałam kikut , nie mogę założyć protezy i potrzebuję pomocy bliskich , straciłam dawną pewność siebie. Mogę powiedzieć, że złamany kikut złamał moją duszę.

Depresja. Dziś dotyka wielu, a co dopiero sprawnego inaczej...
Kiedy byłam zdrową nastolatką z poukładanymi już perspektywami na życie, nie miałam pojęcia co to depresja. A kiedy w niespełna sekundę moje życie wywróciło się do góry nogami, bardzo szybko poznałam ją - depresję. To chyba nic zaskakującego, ze nękała mnie gdy tylko było nadto źle. Człowiek jest przecież tylko człowiekiem. I czasem życie przerasta go, zwłaszcza gdy radykalnie burzy teraźniejszość i wizję przyszłości wkładając w to miejsce sytuacje i rzeczy, które posiadają jedynie negatywne określenia.
Depresja nie jest chwilowa. I z reguły, gdy pojawia się po raz pierwszy, to towarzyszy w mniejszym lub większym stopniu z reguły do końca życia. Taka jakby podatność wynikająca wg mnie bardziej z wrażliwości niż nieporadności. I nie przechodzi niestety sama. Lekarz może wspomóc wyjście z niej głowie poprzez farmakologiczne sposoby, ale to tylko moim zdaniem doraźne dopomożenie. Wszystko zależy od nas. Od naszej siły i wiary. Musimy ją przyjać, poznać ale tylko po to by z czasem nauczyć się z nią radzić. Sami. Bo pomoc z zewnątrz jest tylko elementem całości, która leży w nas, w naszej gestii.
Dziś, po prawie 4. latach od wypadku funkcjonuję inaczej. W pewnym sensie gorzej ale i lepiej. Niepełnosprawność jest, będzie. Pozostało nam żyć z nią za pan brat. A depresja? Depresja nie umarła i mimo, że bywa lepiej, czycha gdzieś. Sztuką jest mieć na nią sposób, być od niej silniejszym. A wiem, że można.

Scotti masz racje, ja sam w swojej okolicy znam 3 osoby po amputacji każda w różnym stopniu amputacji. Znam te osoby dobrze gdyż każdy z nich jest ojcem któregoś z moich kolegów. Nigdy nie zastanawialem się jak takie osoby żyją. Traktowalem ich tak samo jak osoby pelnosprawne. Myślalem sobie że pomimo tego że są niepelnosprawni to pozakladali rodziny i żyją w miarę normalnie.

Ależ nie powinniśmy czuć sie niepotrzebni,bezużyteczni,mamy przecież wiele rzeczy do zrobienia,mamy pasje,mamy kochających nas ludzi.Czy to mało?Jesteśmy-jak wszyscy-normalni,tylko "troche lzejsi"przez brak kończyny-wiem,trywializuje,ale to od nas samych zalezy jak chcemy być postrzegani.JESTEŚMY NORMALNI!!!

rober - "Rocznice" sa najgorsze dla tych osob, ktorym zycie w jednej chwili przewrocilo sie do gory nogami. Dzisiaj jestes normalny - jutro.... ON. Nagle uswiadomilismy sobie, ze jestesmy kims, kogo do tej pory nie w pelni akceptowalismy/ niezauwazalismy. Tzn. byly takie osoby w naszym srodowisku, ale byly one niezauwazalne,
no moze najwyzej.... dzien dobry.
Dzisiaj my jestesmy "niezauwazalni" , czujemy sie inni i bezuzyteczni, ale czy na pewno jestesmy najbardziej poszkodowani przez zycie?
Moze powinnismy sie cieszyc, ze nie spotkalo nas gorsze nieszczescie?

rober, tak to może być depresja,ale nie ulegaj jej,powinieneś mimo wszystko patrzyc optymistycznie w przyszłość.przed toba wiele wiele lat życia.pozdrawiam jan