Radość

Masz rację, zmienia sie nie tylko nasze życie, codzienne trudności związane z niepełnosprawnością, z samoakceptacją, ale także żyje tym cała rodzina i też zapewne to przeżywa zwłaszcza dzieci, ale wzajemne wspieranie się naprawdę pomaga, pozdrawiam.

Taa, rodzina jeśli jest wsparciem to naprawdę wielkie szczęście, o którym nie należy zapominać. I chociaż coniektórzy uważają, że pomoc bliskich im się należy to nie tak, Nasi bliscy w związku z zaistniałą sytuacją też przeżywają traumę i wiele muszą zmienić w swoim życiu. Cieszmy się , że ich mamy blisko siebie.

Cieszę się że mimo mojej niepełnosprawności wspiera mnie rodzina, oraz przyjaciele także na forum

Myślę, że skoro wątek nazywa się Radość, to możesz tutaj wypowiadać się o wszystkich radościach jakie Cię w życiu spotykają niezależnie os stopnia Twojej amputacji.
Myślę, że to forum "nie tętni życiem" z innego powodu, otóż ludzie po amputacjach w większości doskonale sobie radzą w życiu i mało siedzą na forach tematycznych, a wchodzą tutaj tylko wtedy, gdy potrzebują konkretnej pomocy.
Jednak możemy dużo zmienić i wspólnie zadziałać, aby było tu weselej.

wszystko pięknie wrócę do początku zastanawialiscie sie czemu jest taka mala frekwencja na forum , ja jestem po amputacji tylko dwuch palcy i nie mam doslownie tu co robic bo to forum jest oparte typowy tylko dla osób po amuatcji koncyn dolnych a takich jak ja jest dosłownie tylko jeden temat i tyle . Nie ma sie gdzie wypowiedziec bo o czym jak nie ma gdzie nie bede pisał w temacie o ktorym nie mam pojecia . A ciesze się z tego że nie mam bólów fantomowych, mam dystans do tego wszystkiego (tak dla żaru na kikucie obraczki sobie nosze) i ze umiem sie z tego śmiać . pozdrawiam

Dawno już Was nie było w tym wątku, a szkoda. Możemy nieść radość i nadzieję początkującym amputowanym opisując nasze osiągnięcia.
Myślę, że w pewnym sensie miałam łatwiej od tych z Was, którzy przeszli amputację w pełnoletniości, bo nie znałam jak to jest być sprawnym i potraktowałam niepełnosprawność jako normę. Choć urodziłam się w czasach kiedy ON mało było widać na ulicach i ja wzbudzałam pewną sensację, to przetrwałam ciekawskie spojrzenia dosyć dzielnie. Uczyłam się w szkołach dla sprawnych, bo wtedy nie było klas integracyjnych i chyba to mi pomogło wejść w samodzielne życie bez zbędnego stresu. Wiadomo, że jako młoda dziewczyna czasami popłakiwałam w poduszkę, ale tylko w nocy, bo dnia szkoda było na łzy. Uczyłam się , jeździłam na wycieczki i na balety, a także chodziłam na randki. Później pracowałam, wyszłam za mąż i rodziłam dzieci. Proteza była pewnym utrudnieniem, ale mimo to korzystałam z życia. Mówię to wszystko do tych , którzy są na początku tej "amputowanej" drogi życia. Po amputacji da się żyć i cieszyć się tym życiem. Amputowano nam kończyny, a głowa jest na swoim miejscu więc myślmy pozytywnie i korzystajmy z uciech tego świata. Pozdrawiam wszystkich serdecznie.